Η κατάρα της απογοήτευσης!

Οι πανελλαδικές είναι ένα δύσκολο κομμάτι της ζωής σου. Σίγουρα, πρέπει να συγκεντρώθεις και να αφοσιωθείς στο διάβασμα όμως, όταν σου έχουν συμβεί ήδη αρκετά δεν μπορείς να τα παραβλέψεις, ούτε να τα ξεχάσεις. Ευτυχισμένος , αυτός που δε σκέφτεται είχα πει κάποτε.Ειναι αγώνας, σαν ένα παιχνίδι επιβίωσης, πρέπει να προσπαθήσεις να αντέξεις ,χωρίς να πέσεις , χωρίς να κλάψεις,χωρίς να πονέσεις για να φτάσεις στο έπαθλο πιο γρήγορα. Εγώ έχω χάσει από χέρι. Ναι , διαβάζω προσπαθώ ,αλλά το καλοκαίρι μου ήταν ήδη πολύ πιεστικό και τώρα απλά τις ελεύθερες μου ώρες σκέφτομαι, σκέφτομαι και προσπαθώ να δημιουργήσω μια στρατηγική που θα με κάνει να μη νιώθω.
Πραγματικά, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μοιραστώ όλα αυτά που θέλω εδώ μαζί σας, το σίγουρο είναι όμως , ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτή την απογοήτευση που με έχει κυριεύσει. Απογοήτευση, γιατί πάντα έλεγα ότι κάπου θα υπάρχει κάτι καλό για μένα κάτι διαφορετικό ,κάτι το οποίο δεν θα αρκείται μόνο στις σωματικές ηδονές αλλά που θα ερωτευτεί αυτό που είμαι. Με θλίψη παρατηρώ ομως , ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο γλυκάναλατος όσο πίστευα και ότι πρέπει να είσαι σκληρή για να επιβιώσεις. Και εγώ δε θέλω να είμαι σκληρή , δεν το αντέχω! Είναι σαν μια κατάρα που σε καταδίκασε κάποιος χωρίς να ξέρεις το γιατί, η κατάρα του να μη βρεις ποτέ αυτό που θέλεις γιατί δεν το αξίζεις. Και γιατί να μην το αξίζω; Έχω κάνει κάτι παρακαλώ; Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν την αγάπη που τους χρωστάει η ζωή και μένα ακόμα δε με ξεπλήρωσε.
Αρνούμαι να δεχτώ οτι η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει. Υπάρχει! Και υπάρχει γιατί το πιστεύω! Μπορεί πια, τον εαυτό μου να μην αναγνωρίζω, απο τις αλλαγές που το έχω προκαλέσει όμως το πείσμα παραμένει αναλλοίωτο. Έχω σκληρύνει, αλλά όσοι πραγματικά με ξέρουν , ξέρουν γιατί είμαι έτσι, γιατί βαρέθηκα να με εκμεταλλεύονται, γιατί όλοι έχουμε δικαιώματα και τα δικά μου τα διεκδικώ εδώ και τώρα.
Μόνο που φοβήθηκα , για δύο ,τρία χρόνια και θεώρησα καλό πως το να σιωπήσω και να ανέχομαι οτιδήποτε για να μην πληγώσω κανένα είναι το καλύτερο, με αποτέλεσμα να πληγώνομαι εγώ . Άρχισα, να ζω από τότε που κοιτούσα εμένα και όχι τους άλλους. Αλλά απογοητεύτηκα από τότε που κανένας δεν σκέφτηκε εμένα , πάρα μόνο οι φίλες μου.
Λένε ότι τους φίλους τους διαλέγουμε και είναι αλήθεια. Μετά από τόσες κακουχίες βρήκα επιτέλους δύο ανθρώπους που πραγματικά εμπιστεύομαι και ξέρω ότι μαγαπουν. Είναι μακριά , όμως μιλάμε συχνά, δεν ξέρω τα δικά τους συναισθήματα για μένα ,ξέρω όμως ότι είναι εκεί , πάντα όταν τις χρειάζομαι και αυτό είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά από όλες.
  Δηλώνω αδυναμη , να σκεφτώ λογικά και χωρίς αισθήματα καθ'οτι η ζωή μου χωρίς αισθήματα , θα ήταν απλά βαρετή. Θα κάνω απλα υπομονή και δε μπορεί κάπου θα υπάρχει και μένα το ταίρι μου!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στα δύσκολα..εκεί φαίνονται ποιοι μένουν και ποιοι φεύγουν!

5 πράγματα που με έμαθε η ψυχοθεραπεία!

Στο θέατρο της ζωής πάντα πρωταγωνιστής, ποτέ κομπάρσος!